Oh, mijn God daar ben je!

Deze blog kan als zeer schokkend worden ervaren, indien je erg gelovig bent. Klik het in dat geval alsjeblieft weg.

Die God toch. Een grote aanwezige entiteit, waar iedereen wel iets van vindt. Ook ik. Vroeger heb ik namelijk een bondje met God gesloten en ben later op zoek gegaan om het bondje te verbreken.

Het begon allemaal op een mooie zomerse dag. Mijn vriendinnetjes en ik wilden gaan zwemmen. Aangezien mijn moeder best streng was, hing ik onder het kruis en smeekte God naar het zwembad te mogen. In ruil daarvoor zou ik altijd in hem geloven. Beloofd. En ja, hoor. Ik mocht gaan zwemmen. Op dat moment werd het een soort van onzichtbaar vriendje waar ik mee kon praten. ’s Avonds als ik niet kon slapen, sloot ik mijn ogen en zag stippen en vlekjes en voelde een aanwezigheid die groter is, dan ik ben. Omdat ik niet altijd mijn zin kreeg was mijn belofte van korte duur. Toch, bleef dat onzichtbare vriendje bij mij. Hoe kon ik deze relatie beëindigen? Ik wist namelijk al lang dat God niet bestaat.

Mijn moeder had als hobby alle kerken en geloofssystemen eens uit te proberen. Op zondag moesten mijn broertje en ik onze nette kleding aan en gingen we opeens naar een willekeurige kerk. Als het leuk was, bleven we een tijdje. Kennelijk vond mijn moeder de Jehovah’s Getuigen erg gezellige mensen. Dus zijn we een tijdje Jehovah geweest. Daarna bleven we hangen in de katholieke kerk. Ik wist dat het aan de grote hoeveelheid bling, bling lag, dat we uiteindelijk ook nog eens gedoopt en gevormd moesten worden. Het was voor mij allemaal maar een poppenkast want thuis was ze niet zo vrolijk als in de kerk en dat zag ik bij meer mensen.

Ondertussen bleef het hindoeïsme haar basis maar vond ze kennelijk de voldoening niet. Het hindoeïsme vond ik maar een raadselachtige toestand omringt door mysterie en rituelen Omdat ik nogal recalcitrant was moest ik regelmatig naar vreemde mensen die de ongein uit mijn lijf moesten uitdrijven. Uren zitten staren naar vuur en allerlei bezweringen aanhoren. Mijn lichaam werd gevuld met een goedje van slangengif om de kwade geesten uit mij te drijven. Wat een onzin! Ik werd er alleen maar opgefokter van en kreeg echt een hekel aan “God”.

Toch, was er iets in het hindoeïsme wat mij wel aansprak. Dat waren niet de rituelen en de mensen maar de klanken en goden. De wijsheid van de veda’s. Op mijn twaalfde leerde ik Sanskriet schrijven en raakte ik gefascineerd door de verhalen van Ram en Sita en goden die lachend naar de mensheid kijken. Na een tijdje heb ik het vervolgens weer aan de kant geschoven. Mijn vriendinnetjes waren niet bezig met spiritualiteit. Begrijp mij niet verkeerd. Rituelen en een dagelijks/wekelijks moment kan absoluut voldoening, zingeving en rust geven. Iedereen moet vooral doen waar die zich goed bij voelt en indien je een ander geen schade toebrengt, dan is er toch niets mis mee? Persoonlijk is dit voor mij te oppervlakkig en zit het in mijn aard om te weten wat ik doe en waarom.

De manier om toch van dit onzichtbare vriendje af te komen, was om het op te zoeken. Gewoon een hekel hebben aan God hielp niet. Het inzicht dat God wordt gebruikt om de werkelijkheid te ontvluchten hielp ook niet. Het was iets in mij wat ik moest verbreken. Wat is dit voor een relatie? Volgens mij is de relatie met God gebaseerd op de behoefte om een grotere verbinding te willen voelen met je medemens. Daarom komen mensen altijd zo blij uit de kerk. Ze voelen zich verbonden. Nu massaal de kerken sluiten, pedofilie en andere duistere praktijken aan het licht komen, komt de vraag. Waar moet ik nou in geloven? Ja, waar geloof je dan in? Ik heb ontdekt dat ik niets hoefde te verbreken maar slechts de verbinding in mezelf moest herstellen. Dit herstel is de verbinding met de bron die liefde heet. Zodat ik mij niet verbonden hoef te voelen met God, die buiten mij staat maar met mezelf. Vanuit deze verbinding sta ik in contact met mijn medemens. Als je de connectie niet voelt in jezelf dan voel je die met niets en niemand.

Je kunt altijd in verbinding zijn door je hart te openen voor je medemens. Het goddelijke in jezelf en de ander te zien. Met het goddelijke bedoel ik de schoonheid en het goede, zonder de, ja maar…. Indien je jezelf waardeert, echt van jezelf kan houden en accepteren, dan ben je als vanzelf een waardevol, geliefd en geaccepteerd mens. Het is dan niet nodig om iets buiten jezelf te zoeken.

Who sees all being in his own self, and his own self in all beings, losses all fear- Isa Upanishad